شهادت امام سجاد علیه السلام بر نقلی روز دوازدهم محرم و در نقل دیگر روز بیست و پنجم همین ماه عزا است. با حدیثی از امام صادق علیه السلام متوسل به امام سید الساجدین می‌شویم.

عن الصّادق علیه السلام:

‏ «بَکَى عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ عِشْرِینَ سَنَةً وَ مَا وُضِعَ بَیْنَ یَدَیْهِ طَعَامٌ إِلَّا بَکَى حَتَّى قَالَ مَوْلًى لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنِّی‏أَخَافُ أَنْ‏ تَکُونَ مِنَ الْهالِکِینَ قالَ إِنَّما أَشْکُوا بَثِّی وَ حُزْنِی إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ‏ إِنِّی لَمْ أَذْکُرْ مَصْرَعَ بَنِی فَاطِمَةَ إِلَّا خَنَقَتْنِی الْعَبْرَةُ وَ فِی رِوَایَةٍ أَ مَا آنَ لِحُزْنِکَ أَنْ یَنْقَضِیَ فَقَالَ لَهُ وَیْحَکَ إِنَّ یَعْقُوبَ النَّبِیَّ کَانَ لَهُ اثْنَا عَشَرَ ابْناً فَغَیَّبَ اللَّهُ وَاحِداً مِنْهُمْ فَ ابْیَضَّتْ عَیْناهُ‏ مِنْ کَثْرَةِ بُکَائِهِ عَلَیْهِ وَ احْدَوْدَبَ‏  ظَهْرُهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَانَ‏ ابْنُهُ‏ حَیّاً فِی الدُّنْیَا وَ أَنَا نَظَرْتُ إِلَى أَبِی‏ وَ أَخِی وَ عَمِّی وَ سَبْعَةَ عَشَرَ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی مَقْتُولِینَ حَوْلِی فَکَیْفَ یَنْقَضِی حُزْنِی‏ّّ؛

امام سجاد علیه السلام بالای بیست سال گریه کرد و هر غذایی که در مقابلش قرار می‌دادند اشک می‌ریخت. یکی از موالیان به حضرت از زیادی گریه و زاری گلایه کرد که شما با این کار از بین می‌روید که حضرت در جواب فرمودند: آیا شنیده‏اى که یعقوب‏ پیغمبر، داراى دوازده پسر بود، یکى از ایشان ناپدید شد، موى سرش از حزن و اندوه سفید، و کمرش خم گردید، و چشمانش از گریه نابینا شد. در صورتى که فرزندش‏ یوسف، زنده بود؟ ولى من به چشم خود دیدم، پدر و برادرانم، و هفده نفر از اهل بیت خود را کشته و به خون آغشته بر روى خاک. پس چگونه حزن و اندوه من برطرف شود و گریه‏ام تمام گردد؟

مناقب آل أبی طالب علیهم السلام (لابن شهرآشوب) ؛ ج‏4 ؛ ص165